Hondenhike 2003

Hierbij het verslag van één van de grootste (en achteraf ook leukste!) uitputtingsslagen van mijn leven!

DAG 1

Vrijdagavond zijn we rond een uur of zes vertrokken uit Zutphen richting Sevenum (dat ligt bij Venlo). Toen we, na enig zoeken, daar aankwamen, stonden er al allemaal tentjes en honden bij elkaar op een veldje. Dat zag er gezellig uit! Wij hebben onze tentjes er ook tussen gezet. Ieder van ons had een eigen tentje, omdat ik me ook al afvroeg hoe ik met Levi en nog een persoon + hond in een twee-persoons trekkerstentje zou moeten slapen! Onze teamvlag hebben we tussen de tentjes in de grond geprikt. Ons team bestond uit: Twanneke met haar groenendaeler Balou, Charlotte met haar kruising herder Yildah, Saskia met haar labrador x mechelaar Lou en ik met Levi.

Daarna zijn we nog even in de kantine wat gaan drinken. Daar werd ook een video getoond van de hike van vorig jaar. Zo wisten we op de valreep dus toch nog een klein beetje wat ons te wachten zou kunnen staan.

Tegen twaalven zijn we allemaal ons tentje in gedoken, maar denk maar niet dat ik kon slapen natuurlijk… Levi ook niet, trouwens. Die vond het allemaal erg vreemd, zo met het vrouwtje in een tentje. En toen begon het enorm te regenen…. Maar, wat ’s nachts valt, valt in elk geval overdag niet, toch?!



Na een nacht met zeer weinig slaap, zowel van mij als van Levi, was ik om 05:30 uur alweer wakker. En nog steeds regende het… Ik ben snel gaan douchen (de laatste keer voorlopig), heb Levi uitgelaten en ontbeten, want we konden ons vanaf 06:30 uur als team aanmelden bij het secretariaat. We kregen teamnummer 14 en hoefden pas om 08:30 uur te starten. We konden dus nog even rustig wakker worden en ons voorbereiden in de kantine.

Om 08:30 uur meldden we ons bij het secretariaat en daar kregen we, na inlevering van alle portomonnaies, mobiele telefoons en horloges, het eerste deel van de route mee. Daarbij kregen we ook vijf pagina’s aan raadsels, die we onderweg zouden kunnen oplossen!? We konden van start!



Na een klein half uurtje lopen, kwamen we al bij de eerste opdracht aan. Omdat daar nog een team bezig was met die opdracht, hebben wij ons eerst maar gestort op de eerste pagina raadsels, maar wat waren die moeilijk… We hebben er een paar op kunnen lossen, toen waren we aan de beurt.

Het eerste spel was een levensgroot Tangram-spel. We moesten proberen in 10 minuten zoveel mogelijk Tangram-figuren goed na te leggen. Dat viel enorm tegen, ook omdat alle figuren zo enorm groot gemaakt waren. Op de valreep hebben we nog één figuur kunnen leggen, dus hadden we in elk geval wàt punten!

Vervolgens mochten we grabbelen in een zak met ballen. Op iedere bal stond een ingrediënt wat we zouden kunnen gebruiken voor het eten van vanavond. We grabbelden macaronimix.

Vervolgens kregen we het volgende gedeelte van de route en we konden weer verder.



Na wederom zo’n half uur gelopen te hebben, kwamen we bij de tweede opdracht. Daarbij hadden we de meegebrachte apporteerstokjes nodig. Omdat we hier weer even moesten wachten op het team voor ons, probeerde ik met Levi wat te oefenen met dat apporteerstokje, want als ze iets niet wil, is het apporteren! En inderdaad; ik kon keer op keer zèlf het stokje apporteren, want Levi was het niet van plan!

We waren aan de beurt. In het gras was een soort vierkant dartbord uitgelegd met verschillende ringen. De buitenste ring telde voor 10 punten, de middelste ring voor 20 punten en de Bull’s Eye voor 25 punten. De bedoeling was dat je de hond naast je neerzette en het apporteerstokje weggooide. De hond moest het apporteerstokje ophalen en met het stokje in zijn bek in één van de ringen van het dartbord gaan liggen! Iedere hond had drie pogingen. Pfff…, nou dat zou wat worden!

Bij de eerste poging gooide ik het stokje naar voren en op mijn commando stormde Levi dus compleet naar achteren!?!? Poging nummer twee: ik gooide het stokje, Levi zag het en rende in elk geval in de richting waar ik gegooid had, vond het stokje, pakte het en liep er vervolgens triomfantelijk mee naar mij toe! Niets afliggen op mijn commando in het vak! Maar…, ze had in elk geval door dat ze dat apporteerstokje naar mij toe moest brengen! Dat was al heel wat voor haar! Ik had nog één poging. Ik gooide het stokje net achter het ‘dartbord’ en gaf Levi het commando: ‘Apport!’. Levi ging naar het stokje, pakte het, draaide zich om en op mijn commando: ‘Down!’ ging ze (een beetje verbaasd) liggen! Precies midden in het vak! Ik had 20 punten!!!! Wat was ik trots op mijn dogje, die tijdens de G&G1-trainingen nooit wilde apporteren en ook het onderdeel ‘terug plaats’ niet beheerst!

Nadat alle honden geweest waren, waarvan Balou ook nog 25(!) punten in de wacht had gesleept, mochten we weer grabbelen (dit keer vier uien) en kregen we het volgende stuk van de route. Dit was een wat langer stuk, langs een beek.











 

 

 

 

 

Na ongeveer een uurtje lopen, kwamen we bij de derde opdracht aan. Bij deze opdracht moest je twee latten onder je schoenen binden. Daarna moest je, met de hond voor je aan de lijn, stap voor stap over de onderste reling van de brug naar de overkant zien te komen. Wanneer je daar was, moest de volgende persoon de latten onderbinden en die moest weer terug stappen, net zo lang tot iedereen geweest was. De bedoeling was dat het hele team met honden zo snel mogelijk heen en weer over de brug ging.









 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen we klaar waren met deze opdracht, mochten we weer grabbelen (dit keer een prei) en kregen we weer een deel van de route.

We besloten eerst een lunchpauze in te lassen en hebben ondertussen nog wat raadsels proberen op te lossen.

Vol goede moed, vervolgden we onze weg. Dit maal was het een langer stuk lopen, maar dat was ook wel eens lekker. Ik schat dat we na een kilometer of zes weer op het terrein van het Dierencentrum aankwamen, wat betekende dat we het eerste deel van die dag er op zouden hebben zitten.

Op dat terrein werden we gewogen, omdat je niet meer dan 20% van je lichaamsgewicht aan bagage bij je mocht hebben. Daarna kregen we tassencontrôle om te controleren of je echt geen spullen bij je had die je niet mee mocht nemen (zoals GSM, rekenmachine, de tijd, enz.) en om te checken of we de van te voren opgegeven verplichte zaken wel bij ons hadden (zoals 2 x een stuk zeil van 4x4 m., kompas, werkhandschoenen, badmutsen, enz.) Dus; alles moest uit de tas en er weer in…

Vervolgens hadden we op dat terrein weer een opdracht. Er was een voetbalnet gespannen wat verdeeld was in vier vakken. Ieder teamlid moest achter een dergelijk vak gaan zitten en haar handen door het net steken. De eerste hond werd aan het eerste teamlid aangegeven en die moest via het tweede en derde teamlid aan het laatste teamlid doorgegeven worden zonder dat de handen uit het net werden gehaald. Als het laatste teamlid alle vier de honden vast had, stopte de tijd.



We kregen weer een stuk van de route en konden onze weg vervolgen. Dit was een flink eind lopen en zo langzamerhand begon de rugzak wel wat zwaarder te worden.

Ik schat na ongeveer 1,5 uur lopen, kwamen we weer bij een opdracht; het kratten stapelen… Hoog in de boom hing het vervolg van de route. Om hierbij te komen moest één teamlid gezekerd op een steeds hoger wordende stapel kratten gaan staan, net zo lang tot ze bij de enveloppe met de route kon. Gelukkig offerde Charlotte zich op om dit te doen, want we bleken allemaal niet zulke helden te zijn in dit opzicht. Saskia en ik hielden de kratten voor zover mogelijk tegen. Twanneke gaf Charlotte telkens een krat aan en die probeerde zij dan weer op de bovenste krat te zetten. Toen er ongeveer 10 kratten op elkaar stonden, kon Charlotte bij de opdracht en konden we verder!

Weer hadden we een lang stuk lopen voor de boeg. Het is moeilijk te schatten, maar ik denk weer ongeveer 1,5 uur voordat we weer bij een opdracht uitkwamen. Dat was het kompas schieten. Wat een geluk dat we Saskia bij ons hadden, want zij kon kompas schieten! Via het kompas moesten er allerlei letters in verschillende velden opgezocht worden. Wanneer dit binnen 10 minuten lukte, zouden de letters een woord vormen. We hadden veel letters gevonden, maar helaas hebben we het woord niet kunnen vormen.

We kregen weer een stuk route en vonden het toen wel weer tijd voor een pauze. Ook voor de hondjes was een pauze wel weer even lekker, want die stapten toch ook maar moedig mee.

Na een klein half uurtje vervolgden we onze weg. Het was een mooie route door de bossen. We moesten op zoek naar een ‘spijkerboom’. Die hebben we gevonden. Daar moesten we de vier meegebrachte duivenveren ophangen!?

Daarna konden we weer verder lopen. Inmiddels begon iedereen, na een dag lopen, zo’n beetje alle spieren en botten te voelen… Het werd nu wel steeds zwaarder. Weer stond er een heel eind wandelen voor de boeg, ik schat zeker weer ongeveer 1,5 uur. We werden steeds meliger, maar ook steeds vermoeider.



Uiteindelijk kwamen we bij een meertje waar we van drie palen en drie banden een vlot moesten bouwen. Wat waren we weer blij met Saskia in onze groep, want die had dit al vaker gedaan!

Toen het vlot klaar was, moest één combinatie naar de overkant peddelen om daar een koffiepot op te halen en weer terug peddelen. Saskia offerde zich op, omdat zij één van de kleinere honden had en dat leek me toch wel wat makkelijker gaan dan wanneer ik met Levi op een dergelijk vlot zou plaats nemen!

Na een korte pauze daar vervolgden we onze weg, maar wat zaten we er al doorheen inmiddels…

Het laatste stuk, dat haalden we uit de route-beschrijving, dus nog even flink doorbijten. Toen we over een industrieterrein liepen, zagen we op een klok ergens binnen dat het inmiddels 10 over half 8 was. We waren dus al ruim 11 uur onderweg!



Eindelijk kwam het terrein van het Dierencentrum in zicht, maar ook daar stond ons eerst nog een opdracht te wachten.

Er lag een stuk zeil op de grond met aan iedere hoek een musketonhaak. Die musketonhaak moest bevestigd worden aan het tuig van de hond. Op iedere hoek stond dus een hond. Midden op het zeil lag een baksteen. De bedoeling was dat wij de honden naar ons toe konden lokken, zodanig dat het zeil strak kwam te staan en de baksteen dus van de grond kwam. Zo moesten de honden de baksteen zo ver mogelijk zien te dragen, zonder dat het zeil de grond raakte.

Omdat er binnen onze groep nogal een gewichtsverschil zat tussen de honden, besloten we om Levi en Balou aan de twee voorste punten vast te maken en Yildah en Lou aan de achterste twee punten. Nu de honden lokken, zonder ze aan te raken. Het leek heel goed te lukken, maar Levi bleek toch iets te veel gewicht in de strijd te hebben, waardoor Yildah achterover getrokken werd.

De dag zat er op. Hoewel…, we moesten eerst nog onze eigen tent bouwen van het meegebrachte zeil en vier PVC-buizen. Maar ook dat lukte, mede dankzij Saskia best aardig.

Daarna nog een vuurtje zien te maken en eten koken. We hadden er uiteindelijk ook nog tomatensoep, macaroni en eieren bij gekregen. Na een dergelijke dag smaakt alles, dus ook wat we hier klaargemaakt hadden.

Inmiddels bleek dat van de 16 teams die die ochtend gestart waren, er nog maar 9 teams over waren in de hike! We waren dus best een beetje trots dat wij daar nog bij zaten!

We hebben nog even wat nagekletst en hebben toen, na een zéér vermoeiende dag, een poging gewaagd om te gaan slapen…

Dag 2

Na een nacht vreselijk slecht geslapen te hebben op een veel te dun matje, werd ik al weer erg vroeg wakker. Levi lag naast mij te rillen op haar kleedje, omdat onze tent aan de voorkant open was. Ik heb haar lekker tegen mij aangetrokken en haar toegedekt met mijn fleece-trui. Inmiddels vroeg ik mij heel erg af hoe laat het zou zijn. We hadden de avond er voor te horen gekregen dat we die dag om 08:45 uur moesten starten, maar hoe wisten we wanneer het zo laat was?! Al snel werd de tijd mij duidelijk, want om 06:00 uur werden we zeer luidruchtig door de wedstrijdleiding gewekt die met een lepel in een pan aan het slaan was! Snel zijn we opgestaan, hebben ons wat opgefrist in het toilet (voor zover mogelijk), want douchen is er niet bij, gedurende een hike. Ik heb Levi even laten plassen en daarna hebben we onze tent afgebroken. Alle spullen moesten immers weer mee in de rugzakken.

We hebben ons ontbijt opgehaald, ontbeten en brood klaargemaakt voor onderweg.

Inmiddels hadden we te horen gekregen dat er vandaag nog maar zes teams zouden starten, waarvan wij het nog enige overgebleven damesteam waren èn nog helemaal compleet! (Er mocht namelijk één combinatie per team uitvallen om nog wel als team te mogen finishen en er waren van die zes teams nog maar drie complete teams.)



Vandaag werden we weggebracht met een busje naar het Peelgebied. Daar aangekomen, moesten we eerst nog wachten op twee teams die nog voor ons moesten starten. Ook vandaag hadden we weer vijf bladen met raadsels meegekregen voor die dag, dus vol goede moed begonnen we daar maar aan, maar wat waren we brak… En niet alleen wij…

Uiteindelijk mochten ook wij starten. We kregen een zeer globaal kaartje van het Peelgebied waar we ons in bevonden. In dat gebied moesten we van punt A, via punt B naar punt C zien te komen. Nou, dat leek te doen, dus weer vol goede moed zijn we vertrokken. Helaas lukte het Charlotte niet om de gang er in te krijgen vandaag. Zij zat er al goed doorheen en had veel last van haar voeten. Uiteindelijk kwamen we, eerder dan verwacht, op punt B aan. Daar was weer een post en we kregen een vragenformulier met multiple-choice vragen. We hadden 10 minuten om de vragen te beantwoorden. De vragen leken te gaan over het gebied waar we ons in bevonden, maar hoe kwamen we aan de antwoorden?! Voor ons stond een bord met informatie over het gebied, maar daar konden we geen antwoorden op onze vragen op vinden. Charlotte liep richting een huis van Staats Bosbeheer, maar daar konden we eigenlijk ook niets mee, want hulp van derden was verboden gedurende de hike. Ineens viel mijn oog op een soort kastje van SBB naast het informatiebord waar we voor stonden. Ik besloot het kastje eens te openen en… jawel! In dat kastje lagen allemaal folders over dit gebied! Heel snel hebben we in de laatste minuten de folders doorgelezen en nog zoveel mogelijk antwoorden op de vragen gevonden. Exact in tien minuten hebben we het vragenformulier weer ingeleverd en konden we onze weg vervolgen op zoek naar punt C.

Het was een prachtige wandeling langs heuse, eeuwen oude moerassen en door velden waar de Schotse Hooglanders vrij rondliepen.

Ik genoot van de wandeling en had eigenlijk op dat moment weinig last van vermoeidheid. Charlotte echter wel. Zij kreeg het steeds zwaarder en het lopen ging haar steeds maar moeilijker af.

Punt C was moeilijker te vinden dan we hadden gedacht en op een gegeven moment waren we het spoor helemaal bijster. Het punt waar we dachten op de kaart te zitten, correspondeerde totaal niet met de wegen die we voor ons zagen. Op een dergelijk moment wordt er een groot beroep gedaan op ieders flexibiliteit, omdat ieder er een ander idee op na heeft waar we zijn en welke kant we mogelijk op zouden moeten. We gokten op rechts en al snel daarna zagen we twee mensen van de organisatie in de verte ons tegemoet lopen. Men was ons gaan zoeken, omdat het veel te lang duurde voor we op punt C aangekomen waren. Dat klopte ook, want we waren gigantisch verdwaald.

Uiteindelijk bleken we helemaal niet zo ver meer van punt C af te zijn, maar of we dat ooit zelf gevonden zouden hebben?!?

Bij punt C besloten we een flinke rustpauze te houden en te bekijken of Charlotte verder kon of niet. Ook Saskia bleek er inmiddels al aardig doorheen te zitten. O jee, met twee combinaties mochten we de hike niet uitlopen!

Charlotte kreeg van de medische dienst die inmiddels gearriveerd was, het advies om uit de hike te stappen. Hoe moeilijk ze dit ook vond, het ging gewoon niet meer. Saskia kreeg een flinke peptalk en haar voeten werden ingetapet ter voorkoming van blaren.

Uiteindelijk besloot zij toch door te gaan, dus we konden verder! We gingen er voor en vervolgden met een nieuw stukje route onze weg.



Een heel lang en vooral saai stuk lopen stond ons te wachten. De vermoeidheid begon nu duidelijk bij ons alle drie toe te slaan. Ook Twanneke kreeg last van blaren. We probeerden het vol te houden tot de volgende post, maar wat werd het afzien.

Eindelijk kwamen we aan bij de volgende post. Twanneke had inderdaad een blaar en de medische dienst werd weer gebeld. Saskia en ik begonnen aan de bij deze post behorende opdracht: boomstam sjouwen! We moesten proberen om een boomstam zo vaak mogelijk tussen twee pionnen heen en weer te dragen in 5 minuten tijd! Nou ja; we gingen er maar weer voor…

Nadat Twanneke haar blaren behandeld waren, konden we weer verder met de route. Het was weer een flinke wandeling, maar er klopte steeds minder van in vergelijking met de route die op mijn beschrijving stond… Toen we middenin een dorpje waren, was duidelijk dat we wederom verdwaald waren, voor de tweede keer die dag. We wisten echt totaal niet meer waar we zaten en besloten om in een café te vragen of we even mochten bellen. Dat mocht gelukkig en ik kreeg aan de telefoon de keuze om òf opgehaald te worden òf terug gebracht te worden naar de route. Omdat we nooit héél erg ver meer van het Dierencentrum af konden zitten, vroeg ik om iemand die ons terug kon brengen naar de route. Diegene was er al snel en met een paar kilometer waren we weer terug op de route en konden we weer op weg naar de laatste post.



Bij deze post aangekomen, mochten de honden gaan ‘dobbelen’. Op de grond lag een grote dobbelsteen waar hondenbrokjes in zaten. De honden mochten ‘dobbelen’ om de brokjes er uit te krijgen. Telkens als de dobbelsteen stil lag, kregen we een bijbehorende Triviant-vraag. Net zo lang tot we een kaartje vol beantwoord hadden. Levi vond de dobbelsteen helemaal geweldig, dus we hadden al snel alle vragen beantwoord.

Eindelijk konden we aan het laatste stuk van onze hike beginnen! Het laatste stukje route-beschrijving kregen we mee, de laatste loodjes… Maar o, wat werden die zwaar! Mijn tempo zakte helemaal weg en het enige waar ik nog aan kon denken was het finishen!

En ja, hoor. Eindelijk, eindelijk, kwam het Dierencentrum in zicht! Charlotte stond ons, samen met de wedstrijdleiding, al langs de kant van de weg op te wachten!

Eenmaal op het terrein van het Dierencentrum stond iedereen van de wedstrijdleiding te applaudisseren toen we binnenkwamen! Wat een geweldig gezicht was dat!



Nog twee opdrachten stonden ons te wachten. Eerst werden we weer gewogen met en zonder rugzak en moesten we weer een aantal verplichte spullen laten zien. Toen mochten we naar het veld voor de laatste opdrachten.

Eén opdracht was het ‘baksteenspel’. Met z’n tweeën moest je proberen zoveel mogelijk piepschuimen bakstenen van tafel naar tafel zien te krijgen. Beide personen mochten maar één hand gebruiken om de rij bakstenen aan te drukken, maar aan die arm moest ook de lus van de riem van je hond zitten. Het lukte Twanneke en mij toch nog om binnen de tijd 11 bakstenen tegen elkaar gedrukt van tafel naar tafel te krijgen!

Daarna snel door naar het laatste spel. Dat was een ‘waterspel’. De honden moesten, samen met twee personen, aan één kant van het parcours wachten. Aan de andere kant (ongeveer 10 meter verderop) zat de baas van de hond die aan de beurt was. De honden hadden allemaal een tuig om. Aan dat tuig werd een clip vastgemaakt met daarop een bekerhoudertje gemonteerd. De bedoeling was dat in dat bekerhoudertje een bekertje water werd gezet en de hond rustig(!), anders klotste al het water uit de beker, naar de overkant liep. Daar moest het baasje de overgebleven hoeveelheid water uit het bekertje in een emmer gooien en de hond weer terugsturen voor weer een nieuw bekertje water. Iedere hond had drie minuten de tijd om zoveel mogelijk water naar de overkant te brengen.

Levi startte als eerste. Tot twee keer toe stopte zij middenin het parcours om zich daar eerst even flink uit te schudden! Daar ging al het water! Daarna had madam er geen zin meer in en bleef de volle drie minuten middenin het parcours schaapachtig om zich heen staan kijken!

Toen was Balou aan die beurt. Hij was zo dolenthousiast dat al het water keer op keer uit het bekertje klotste!

Als laatste mocht Lou het proberen. Zij deed het echt super. Heel rustig en behoedzaam liep zij met een bekertje water op haar rug naar de overkant! Keer op keer kwam zij weer terug om weer met een nieuw bekertje op haar rug naar Saskia te lopen. Ze was geweldig!

Toen ook haar tijd om was, restte ons nog maar één ding: de teamvlag moest hoog in de mast opgehangen worden als teken dat ook ons team de hike had volbracht. Twanneke klom in de mast en plaatste daar, onder overweldigend applaus van alle andere deelnemers en de organisatie de teamvlag in de mast.

De hike zat er op! We hadden het volbracht! Wat een uitputtingsslag, maar wat een voldoening dat we het gered hadden! 50 Kilometer lopen in twee dagen.



Tijdens de BBQ die volgde was ook de prijsuitreiking. We hadden ons inmiddels al bedacht dat we in elk geval zesde geworden zouden moeten zijn, omdat er die zondagochtend nog maar zes teams gestart waren. De plaatsen werden bekend gemaakt: de zesde plaats….., nee. De vijfde plaats…., nee!? De vierde plaats dan…, nee! WE WAREN DERDE GEWORDEN!!! Wat waren we trots en wat was dit onverwacht! We kregen een medaille, een beker en een zakje voer.

                                         

En Levi?! Die was zo vreselijk moe…

(Het vrouwtje ook, trouwens!)

Het was een waanzinnig weekend. Het was af en toe enorm afzien, maar ik had het niet willen missen!

 

/